اردیبهشت ordibehešt

یکی از هفت پاکان جاودانی و نام یکی از امشاسپندان (Amesha Spenta) در آیین ایرانیان باستان که در جهان مینوی، نماینده‌ی پاکی و تقدّس و قانون ایزدی اهورا مزدا است و در جهان خاکی، نگهبانی آتش و نیز نگهبانی دومین ماه هر سال و سومین روز هر ماه بدون سپرده شده است. در بندهش چنین آمده است: «هر یک از گل‌ها، از آن یکی از ایزدان پاک و فرشتگان است و مرزنگوش از آن اردیبهشت می‌باشد. ایزد آذر (آتش) و ایزد سروش (فرمانبرداری) و ایزد بهرام (پیروزی خداداده) از یاران اردیبهشت شمرده شده‌اند و منظور این است که پیروان اردیبهشت با آتش و فرمانبرداری و پیروزی بستگی دارند.» ایندرا (Indra) که به قول بندهش و دینکرت، دیو فریفتار و گمراه کننده است، دشمن بزرگ و رقیب اوست. در گاتها، اردیبهشت در میان امشاسپندان مقام و رتبه‌ی اول را داراست، ولی در دیگر بخش‌های اوستا، رتبه و مقام او پس از بهمن است. اردیبهشت نام فرشته‌ای است که محافظت کوه‌ها و تدبیر امور و مصالح ماه اردیبهشت به او تعلق دارد. در این روز، نیک است به معبد و آتشکده رفتن و از پادشاهان حاجت خود خواستن و به جنگ و کارزار رفتن، در اشتودگات آمده: «از تو می‌پرسم ای اهورا، به درستی مرا آگاه فرما، آیا پس از سپری شدن این جهان خاکی و فرا رسیدن جهان مینوی، گماشتگان جاودانی تو، اردیبهشت و بهمن و سپندارمذ، نیکوکاران را در بهشت برین خواهند پذیرفت؟» ریشه‌ی اوستایی اردیبهشت به نام اش وهیشت (Asha Vahishta)، به معنی بهترین راستی و پاکی است. برنامه‌ی این پایه از امشاسپندان، راست و درست بودن و از فروغ پاکی و پارسایی برخوردار شدن است. پیروان اردیبهشت باید از آلودن آخشیج‌ها پرهیز نمایند و محیط زیست را پاک نگه دارند و از دروغ گفتن و کج‌روی بپرهیزند و بدون کم و کاست راست و درست باشند. ارزش راستی و درستی به قدری است که یکی از سرودهای زرتشت، به نام اَشِم وَهو (Vohu Ashem) درباره‌ی آن سروده و در این سرود گرامی، راستی و درستی را بهترین نیکی می‌داند و آن را مایه‌ی خوشبختی بر می‌شمارد و می‌گوید: «خوشبختی برای کسی است که راست باشد و راستی را برای ارزش خودِ راستی و برای رسیدن به بهترین راستی بخواهد.»